ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

ز درد بازوي من باخبر شده زينب به ناتواني مادر هماره ميگريد

به تاول پر حوراي مانده در آتش نشسته ماه به سوگ و ستاره ميگريد

حسن شبانه به يکباره ميپرد از خواب براي غصه‌ي کوچه دوباره ميگريد

به کوچه ميرود و بين خاک ميگردد براي جستن گوشواره ميگريد

آن دل که اين سطور را بخواند و غبارش را با سيل اشک به بهانه بي‌بي دو عالم سلام الله عليها نتکاند دل نيست که از گل نيز پست تر است.

اما... بماند که ديگر رمقي باقي نيست و دلهاي شيعيان به همين اندازه سوخته است.

اللهم العن الجبت و الطاغوت

با مطلب محبت مخالف لعن در خدمت هستم

يا علي